Normandie 14-09-2017

19 september 2017 - Sainte-Mère-Église, Frankrijk

Donderdag 14-09-2017

07.45 uur opgestaan, met pijn in de rug, geen wonder, ik leg op de ombouw van het bed, Marjolein er gelijk achter, en daar achter een meter ruimte, fijn!!

Snel naar de gammele broodwagen voor ons ontbijt.

Vandaag naar het monument van Dick Winters, bekend van Band of Brothers, en St. Mere Eglise.

Wie “ De langste dag” heeft gezien, weet dat in St. Mere Eglise, tijdens de landing van de parachutisten, in de nacht van 5 op 6 Juni 1944, een parachutist, John Steel, uren lang aan de toren heeft gehangen, en getuige is geweest van de afslachting van zijn kameraden.

Het monument van Dick winters staat aan de weg naar Utah beach, en simpel monument, maar toch indrukwekkend.

Terwijl we foto’s maakten van het monument, komt er een Fransman aangereden, en rost met zijn auto tegen een paaltje van de afzetting van het monument, slimmerik!!

Omdat we toch vlakbij Utah beach, gelijk maar even op het strand wezen kijken, echter was dit van korte duur, omdat het begon te regenen.

Gelijk maar weer terug in de auto, en doorrijden.

De regen stopte eigenlijk best snel, en na een paar honderd meter rijden, zagen we langs de weg een drietal tanks staan.

Even gestopt voor een paar foto’s van de tanks en het bijbehorend monument.

Achter het monument was een doorgang door de duinen, en wat bleek, op het strand lag een pontondeel, van de ponton, die op D-Day was aangelegd, om de tanks vanuit het bevoorraadingsschip op het strand te krijgen.

Aangekomen in St. Mere Eglise de auto geparkeerd op het bekende kerkplein, kosten €2.00 voor de gehele dag, kunnen ze in Nederland nog iets van leren.

Tijd voor de lunch, en dus een Frans cafe ingedoken.

Besteld: 2 koffie met melk, en 2 sandwich met boter en kaas, zoals het op de menukaart stond.

Een heerlijk vers gezette koffie, en let op… de sandwich met boter en kaas, een stuk afgebroken stokbrood, open gesneden, laag boter ertussen en een plak kaas ertussen, een vel keukenpapier erom heen, en geserveerd op een schoteltje van een koffiekopje, maar lekker sow…… echtwel.

Inderdaad, John Steel hangt nog steeds met zijn parachute aan de kerktoren, raar gezicht als het verhaal kent .

Ook in de kerk van de herinneringen goed zichtbaar, de preekstoel is er nog steeds, waar tijdens de kerkdienst van 05-06-1944, de dominee, de gecodeerde boodschappen stond te preken.

De kogelgaten zijn nog steeds zichtbaar.

Vervolgens een bezoek aan het museum, welke geheel in het teken staat van de landing.

Helemaal vol met info en materiaal.

In het museum staat ook een complete C47 transportvliegtuig.

Toen in daarin stapte, kreeg ik het koud, op het moment dat je instapt, zit je op de vlucht van de parachutisten, je staat tussen de parachutisten, je hoort hun gesprekken, je zie de cockpit in werking, en hoort de gesprekken in de cockpit, het brommen van de motoren, de schudden van het vliegtuig door exploderende FLAK granaten naast het vliegtuig.

Als je het vliegtuig aan de achterzijde verlaat, krijg je een windvlaag te voelen, je springt als het ware als parachutist uit het vliegtuig, en je stapt op een levensgrote glazen plaat.

Daaronder is de omgeving van St. Mere Eglise gemaakt, en je ziet ook echt de kerk in  St. Mere Eglise, en tal van kleine C47 vliegtuigen, waaruit parachutisten vallen.

Zo realistisch, echt een beetje eng, maar schitterend.

Hierna teruggereden naar ons park, gegeten en verder ons gemak gehouden.

Later op de avond zit ik te lezen, dat in het dorpje, waar we gisteren onze boodschappen hebben gedaan, dat daar de opnamen zijn gemaakt van de geallieerde aanval op Quistreham, wat eigenlijk ongeveer 100 km oostelijker ligt, wel toevallig.

Ook s ávonds een cadeau, een origineel geallieerd verkenningsvliegtuigje vliegt over het park, toch leuk om te zien.

In de stinkbak, tot morgen.